تعیین کننده های جمعیتی -اجتماعی افزایش سن ازدواج دختران(مطالعه موردی: دختران ازدواج کرده مقطع تحصیلاتی دانشگاه های تهران)

چکیده هدف کلی این تحقیق، بررسی متغیرهای جمعیتی- اجتماعی موثر بر افزایش سن ازدواج دختران دانشگاه-های تهران (مطالعه موردی زنان شاغل به تحصیل در مقطع نحصیلات تکمیلی دانشگاه های تهران) می-باشد. با استفاده از روش پیمایشی با تکنیک پرسشنامه، 387 زن ازدواج کرده شاغل به تحصیل در دانشگاههای تهران با روش نمونه گیری خوشه ای مطبق مورد سوال قرار گرفتند. متغیرهای مورد استفاده برای تبیین افزایش سن ازدواج دختران دانشگاه های تهران عبارتند از: مقطع تحصیلی، محل سکونت، درجه توسعه یافتگی استان محل سکونت، اختلاف نگرش با والدین در امر ازدواج، توقعات اجتماعی، توقعات اقتصادی، میزان دسترسی و استفاده از وسایل ارتباط جمعی، تسهیل روابط دختر و پسر، شیوه های انتخاب همسر و پایگاه اقتصادی اجتماعی والدین. نتایج آزمون فرضیات نشان داد که متغیرهای مقطع تحصیلی، اختلاف نگرش با والدین در امر ازدواج، توقعات اجتماعی، میزان دسترسی و استفاده از وسایل ارتباط جمعی، تسهیل روابط دختر و پسر، شیوه های انتخاب همسر در تبیین افزایش سن ازدواج دختران موثر بوده ولی فرضیات محل سکونت، درجه توسعه یافتگی استان محل سکونت، توقعات اقتصادی و پایگاه اقتصادی اجتماعی والدین پاسخگویان تایید نشدند. تحلیل مدل رگرسیونی نشان داد که متغیرهای جمعیتی اجتماعی مورد بررسی در حدود 33 درصد از تغییرات افزایش سن ازدواج دختران دانشگاه های تهران را تبیین می کند. با استفاده از نتایج تحلیل -مسیر، متغیر اختلاف نگرش با والدین با ضریب بتای 304/0 دارای بیشترین اثرمستقیم و متغیر دوستی قبل از ازدواج با ضریب بتای 077/0- دارای بیشترین تاثیر غیرمستقیم در افزایش سن ازدواج دختران دانشگاه های تهران بوده و در نهایت اثر کل (مجموع اثرات مستقیم و غیرمستقیم) متغیر میزان دسترسی و استفاده از وسایل ارتباط جمعی با ضریب بتای 435/0 از همه متغیرهای دیگر بیشتر بوده است. به عبارت دیگر متغیر استفاده از وسایل ارتباط جمعی، در این بررسی به عنوان مهم ترین پیش بینی کننده در تبیین افزایش سن ازدواج دختران دانشگاه های تهران شناخته شد. واژگان کلیدی: سن ازدواج دختران، عوامل جمعیتی-اجتماعی، دانشگاه های تهران